zeymuran

sırtı su toplamış yelkenliyle başlamıştım güne

gök akıp gitti buluta bu özne karışıklığı Us’suz bir adada zehir zemberek adımız İçini yakıyor h/ iç yanık gölge gün seyr-i sefer kıyıcığında hicran yara göğsünde buz tutmuş tarhla saffari turaç koşusu Dikeninde açan gam Nehirde kav Kırdı suyu ilk adım san/cı boran ufkuma giren ıska bir el sürüklenir ikiye bölen sagulu bir ezgi cayamam tez göz kör ölüm dalgınlığında kaç yerinden sarmalanır ağır uykuda korsan işgaline uğramış rüyadan sus ve dinle ah, bu çocuk dokuyorsun dilini ters mi yüz mü kıyamet Bana öykünen bu hayat Mücadeleyi nasıl sırtıma kamçıladın tutuldum ve umuşlarına huzurlu yanıtlar arayan parkın içi ve sedef gözlerinde geviş getiren yangın sen kokusuna ıslıkla katılıp mor sümbüller açtıran arşa dönüşün umut sürçüp evrilen yüze düşüyordu küllü turna gagası almaşık yerçekimli ışığın gücü zeymuran makas değiştiriyorum rayların arasından sevbahar Yangınımdaki köz’lü sözcüklerin Üzerine yürü Yalın ayak Vişne çürüğü rengi üfle Uzaklarda Ergimişliğin gibi ölümsüzlüğün Rüzgarıma pelte /k sesli kan sarılacak Üzerine yürü

#şiir