nazik dev

son olmalı

yerin dibindeki üzüntü, bulutların üstünde bir ayağı; sakladığı

sıkıntının içine küçücük bir ferahlık

yarın sabah uyanan dev, güçlü kollarıyla tutup, sana döndürecek yüzünü

nezaketin

soğuk giz

takılarını çıkardı önce - küpe vidası gibi yuvarlandı

yatağın altına, teninin fısıltısı

makyajını temizledi - eridi yüzü

görev gibi uzattı bacaklarını - dipdiriydi, hançerini yastığında

taşıyan gece bekçisi

p a z a r günü, yatağın tembel çarşafında

s a n r ı l ı s a r h o ş l u k

tuz ve kar. sırtı çapraz çizilmiş dönüşün, hevesi inmiş ayakların; hoyrat

ve çokça yalpalayan...

sana sebepler kurar - gün sıyrıldığında kollardan -kalabalık yatağında

yol. belki bu uzayan

yan oda. kaldığı yerden başlar giysiler temiz ve ütülü

ve çocuklar - üvey kardeşlerinden bezgin- bir köpeğin sevgisine

sığınırlar

#şiir