Bedriye SÖNMEZ

 

BİR KIŞ GÜNÜ

 

Birinci cemrenin düştüğü

O gün

Kar yağıyordu

Temenyeri parkında

Kardaki ayak izlerimle

Ben ve çocukluğum

Yapayalnızdık.

 

Ağaçlar bembeyazdı

Ufacık bir esintiyle

Üzerime düşüyordu karlar

Mutluluğumu,kimse görmedi.

 

Çocuklar gibi şendim o gün

Parkta kimseler yoktu

Yalnız ben

Ve çocukluğum vardı.

 

Çocukluk düşlerimi

Ve

Ayak izlerimi

Temenyeri parkında bırakarak

Bugüne yürüdüm.

 

                                                                                             kimseSİZ dergisi 4. sayı mayıs 2003

 

                                                                               derginin bütününü görmek isterseniz tıklayın